มหัศจรรย์แห่งความคุ้นเคย

ความเจ็บป่วยเป็นของคู่โลก
ไม่มีใครสักคนจะรอดพ้นความเจ็บป่วยไปได้

มนุษย์ได้ใช้ความเฉลียวฉลาด ค้นคว้ายาใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิมอยู่ตลอดเวลา
เรามีการพัฒนาทางการแพทย์มาแต่ครั้งโบราณกาล

เป็นเรื่องที่ไม่เคยหยุดนิ่ง
นับเป็นโชคดีของเราที่มียาและวิธีการรักษาที่ให้ผลดีกว่าเดิม

แต่โชคไม่ดีสำหรับคนบางคน
แม้ยาและการรักษาสมัยใหม่ที่มีอยู่ก็ยังหายได้ยาก

ดังนั้นยาชนิดเดียวที่จะช่วยให้พวกเขาดีขึ้นได้
คือ "ยาใจ"

ยาใจเป็นยาพิเศษ ไม่จ่ายเป็นเม็ด
แต่จ่ายเป็นน้ำ คือน้ำใจ ให้รสฉ่ำเย็น ชุ่มชื่น
ช่วยคลายพิษจากโรคร้ายได้ฉับพลัน

สังเกตดูเวลาป่วย สิ่งที่เราต้องการมากพอๆกับยาคือความเอาใจใส่
จากคนที่เราคุ้นเคยดี ซึ่งหนีไม่พ้นคนในครอบครัว

สามีป่วย ต้องการภรรยาดูแล
ภรรยาป่วย ต้องการสามีเอาใจใส่
ลูกเจ็บไข้ ต้องการพ่อแม่คอยประคบประหงม

นี่คือสิ่งสำคัญมาก แต่บางคนไม่เข้าใจ
คิดแต่จะหาเงินมาซื้อยาให้
หรือพาไปนอนโรงพยาบาล แล้วปล่อยให้ผู้ป่วยนอนอ้างว้างไปวันๆ

การต้องอยู่ลำพังในภาวะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
พลอยทำให้จิตใจอ่อนแอไปด้วย
แล้วพากันฉุดให้ทุกอย่างเลวร้าย

มีผู้ป่วยจำนวนมากที่ไม่ยอมหายจากโรคสักที เพราะขาดคนใกล้ชิดเอาใจใส่

โลกนี้เติมไปด้วยผุ้ป่วยที่กำลังร้องขอ

• ความรัก...
• ความเห็นใจจากคนรอบข้าง

เราจะเห็นเด็กๆที่อยากให้พ่อแม่อยู่เฝ้าเขาทั้งวันทั้งคืน
เด็กที่ขออยู่กับตุ๊กตากับของเล่น หรือกับสัตว์เลี้ยงที่พวกเขาคุ้นเคย

เราคงเคยได้ยินผู้ป่วยสูงวัยที่บ่นเบื่อโรงพยาบาล
พวกเขาร้องขอลูกหลานให้พากลับบ้าน ไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เขาคุ้นเคย
และสบายใจ นั่นหมายถึง ผุ้ป่วยได้ชั่งน้ำหนักแล้วว่า..

ระหว่างนอนอยู่ในโรงพยาบาลซึ่งแวดล้อมด้วยบุคลากรทางการแพทย์
กับการนอนอยู่บ้านตัวเองซึ่งเสี่ยง

ผู้ป่วยก็เลือกที่จะอยู่บ้านอันคุ้นเคยและสบายใจกว่า
ความคุ้นเคย สำคัญกับผู้ป่วยมากขนาดนั้นเชียวหรือ???

"ของบริโภคจะดีหรือไม่ดีก็ตาม
จะน้อยหรือมากก็ตาม
บุคคลผู้คุ้นเคยกันแล้ว...บริโภคในที่ใด การบริโภคในที่นั้น
แหล่ะดี เพราะรสทั้งหลายมีความคุ้นเคยเป็นเยี่ยม"

หลายๆคนคงเคยได้ยินมาบ้างใช่ไหมคะ ^^

ตรงนี้ตีความได้ว่ารสจะดีที่สุด
เมื่อประกอบด้วยความคุ้นเคย ดังนั้นแม้อาหารที่ว่าอร่อยมาก
แม้จัดให้โดยคนผู้ไม่คุ้นเคย ต่อให้นั่งกินในวัง..
ก็ยังอร่อยสู้อาหารธรรมดาๆที่คนคุ้นเคยกันจัดให้ไม่ได้

รสแห่งความคุ้นเคย คือยาวิเศษ
ที่สามารถรักษาบุคคลอันเป็นที่รักของเราได้อย่างไม่ต้องสงสัย

อาหารธรรมดาที่เราคอยป้อนให้ย่อมเลิศรสกว่าอาหาร
ที่จ้างพี่เลี้ยงหรือพยาบาลมาคอยป้อน
(เว้นแต่สามีมีแฟนเป็นพยาบาลนะคะ อันนี้มีข้อยกเว้นอ่ะ 55)

อาหารธรรมดาที่เราเคยทำกินกันที่บ้าน
ย่อมเลิศรสกว่าอาหารของโรงพยาบาล

การอยู่ในที่คุ้นเคย...กับคนคุ้นเคย
พร้อมอาหารเคยลิ้น ย่อมทำให้จิตใจสงบ สบาย โรคร้ายทุเลา

จริงหรือไม่...นาไม่ขอตอบ
แต่อย่างน้อยหวังว่าจะเป็นข้อคิดดีๆเพียงนิดเตือนใจ
ยามที่คนในครอบครัว คนใกล้ชิด เพื่อนสนิมมิตรสหาย
ของเราเจ็บป่วยได้บ้าง

หวังว่าท่านจะพบ..
"ความมหัศจรรย์แห่งความคุ้นเคย" กันนะคะ





ปล. เพลงนี้ไม่มีส่วนได้ใดๆ
แต่ขออนุญาตฉลองเอาฤกษ์เอาชัย..ว่าหนูทำได้ เย้ๆ อิอิ:D
ฉลองกับโพสต์แรก...ค่ะ