“คงมีใครบางคน
ที่เฝ้าคอยหาว่าคู่แท้
ของตัวเองนั้นอยู่ที่ไหน

ไม่ว่าจะมีคนเข้ามาในชีวิต
กี่คนก็ไม่ถูกใจสักที
เพราะคาดหวังว่า
คู่แท้ของตัวเอง
จะต้องดีเลิศทุกสิ่ง

จนบางครั้งทำให้
มองข้ามคนดีๆ
ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต


และกว่าจะรู้สึกตัวว่า
มีคนที่ดีคนนั้นอยู่ข้างๆ
นั้น…ก็สายไปเสียแล้ว”

ในชั่วโมงเรียนนอกห้องวิชาหนึ่ง
ขณะที่อาจารย์กับเหล่าลูกศิษย์
กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
บนสนามหญ้าอันกว้างใหญ่

ทันใดนั้นลูกศิษย์คนหนึ่งก็ถามขึ้นมาว่า

ลูกศิษย์ : อาจารย์ครับ ผมสงสัยว่า
เราจะหาคู่แท้ของเราเจอได้อย่างไรครับ
อาจารย์บอกผมหน่อยได้ไหมครับ

อาจารย์ : อืมมม…มันเป็นคำถามที่ยากนะ
ในขณะเดียวกันมันก็เป็นคำถามที่ง่ายเหมือนกันนะ

ลูกศิษย์ : ผมไม่เข้าใจครับ

อาจารย์ : โอเค ถ้าอย่างนั้น เธอลองมองไปทางนั้นนะ
ตรงนั้นน่ะ มีหญ้าเยอะแยะเลยใช่ไหม เธอลองเดินไปหาต้นหญ้าที่สวยที่สุด
แล้วเด็ดมาให้อาจารย์ดูสิ ต้นเดียวเท่านั้นนะ แต่เวลาเธอเดิน
เธอต้องเดินไปข้างหน้าอย่างเดียวนะ ห้ามเดินถอยหลัง เข้าใจไหม


ลูกศิษย์ : ได้เลยครับ
ว่าแล้วก็วิ่งตรงไปยังสนามหญ้า
หลังจากนั้นไม่นาน…

ลูกศิษย์ : ผมกลับมาแล้วครับอาจารย์
อาจารย์ : อืม..แต่ทำไมอาจารย์ไม่เห็นต้นหญ้าสวยๆในมือเธอเลยล่ะ

ลูกศิษย์ :อ๋อ..คืออย่างนี้ครับอาจารย์ ตอนที่ผมเดินไปแล้วผมเจอต้นหญ้าสวยๆ
ผมก็คิดว่า เดี๋ยวก็คงเจอต้นที่สวยกว่านี้ ดังนั้นผมก็เลยไม่เด็ดมัน
แล้วผมก็เดินไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีมันก็สุดสนามหญ้าแล้วครับ
จะเดินกลับก็ไม่ได้ เพราะอาจารย์สั่งห้ามไว้

อาจารย์ : นั่นแหล่ะ คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในชีวิตจริงล่ะ
ต้นหญ้า ก็คือ “คนที่อยู่รอบๆตัวคุณ” ต้นหญ้าที่สวยงาม ก็คือ
“คนที่คุณชอบ หรือคนที่ดึงดูดใจคุณ”
ทุ่งหญ้า ก็คือ “เวลา” เวลาที่คุณจะหาคู่แท้ของคุณ
อย่ามัวแต่เปรียบเทียบ แล้วคิดว่าคงจะมีที่ดีกว่านี้

เพราะถ้าคุณมัวแต่เปรียบเทียบ
คุณจะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
อย่าลืมว่า “เวลาไม่เคยย้อนกลับ”

เรื่องราวนี้…เคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง
เมื่อหลายปีก่อน…
เป็นหนึ่งความรู้สึกที่ผู้เขียนเคยอ่าน
แล้วบันทึกเป็นความทรงจำฝากใจไว้
ให้ตัวเองคิด….เรื่อยมา
^^

เก็บไว้คิดคนเดียว…ก็ดี
หากว่าได้แบ่งกันอ่านเรื่องนี้บ้าง…คงดีกว่า
^^”