วันจันทร์ที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551

แม่หมาขี้เรื้อนกับคนใจดำ‎


ที่มา FW-mail (อ่านประมาณ 5 นาทีก็จบแล้วครับ)
ภาพประกอบ โดยคุณนา (เมื่อหัวใจออกเดินทาง)


แม่หมาขี้เรื้อนกับคนใจดำ

เรื่องมีอยู่ว่า พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย
แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับแต่

แม่แกบอกมันบาปนะลูก(ไม่สนโว้ย)

เมื่อราว 15 ปีก่อนมีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่
ครับมันมักวิ่งไปหาของกินแถวๆบ้านแกบ่อย

เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อยๆแต่ กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก " กูกินไม่ลงว่ะ "

แกทำอย่างเดียวคือไล่ฆ่า แต่มันรอดใด้ทุกครั้ง(สงสัยมีของ)มันไปหาของกินทีบางทีก็ใด้บางทีก็ไม่ใด้

คราว นั้นเนื้อแห้งที่แกตากใว้หายไป พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุนๆไป
แกเดือดทันทีครับวิ่งตามไป คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก

แก ทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที(แกบอกว่าหากตีตรงจุดแค่ไม้บรรทัดก็ตาย)
แกทิ้งใว้ตรงนั้นไม่อยากจับแต่จะทำกินตรงนั้นกลับบ้านไปเตรียมของ

(
แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน)ให้ผมเฝ้าไว้(ยังเด็กอายุแค่ 12)
ผม ก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจอยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)
มันไปจริงครับหายวับไปพี่ชิตแกโกรธมากคงอยากเตะผมเต็มแก่
แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้
ก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียวพร้อมบ่น " ทำไมมันไม่ตายวะ "

พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า

แกตามทันทีพอไปถึง ภาพที่เห็น
หมาขี้เรื้อนกำลังจะตายมันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับวัยกำลังหย่านมบางตัวยังกินนมอยู่ บางตัว
ก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก(เห็นกับตา)
ที่มันยังไม่ยอมตายเพราะต้องกลับไปให้นมลูกแม้น้ำนมแห้งกรังเอาอาหารไปให้ลูกมัน

เรียกลูกๆเพื่อให้นมให้อาหารเป็นครั้งสุดท้ายแม่หมาพยายามอย่างดีที่สุด

มันมองผมกับพี่ชิตอย่างขอร้อง ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย( T T)

ไม่อยากเชื่อนั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น

เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ที่ทนเจ็บกลับ
ไปหาลูกแกไม่พูดอะไรทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอสายตาอ่อนโยนลง

ลูกหมาตัวหนึ่งวิ่งไปหาแกกระดิกหางให้ แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า " ขอโทษ " พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็ตาย
เราช่วยกันฝังแม่หมา

แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ ทั้ง 5 ตัวตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนใจดีไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีกแกบอก
"
มันอาจมีลูกรออยู่ก็ใด้ "
เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้วแกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ทั้งๆที่ไม่เคยทำ พูดกับแม่ว่า

"
แม่ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผมยังไงนะสอนอีกหนใด้ไหมครับ "

แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก

ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1 ตัว กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้

3 ความคิดเห็น:

  1. เรามักได้เรียนรู้ และได้บทเรียนจากสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ

    ยินดีกับพี่ชิต และแม่ของแกนะ

    ซึ้งใจ .. ซะไม่มี..!!!

    ขอบคุณค่ะ

    ตอบลบ
  2. โดนหมาดัดนิสัยเลย...จ๋มๆๆๆๆๆๆ ^^"

    เห็นดีเห็นงามกะพี่สีตะวันค่ะ
    ว่า "เรามักได้เรียนรู้ และได้บทเรียนจากสิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ"

    เรื่องนี้ให้ข้อคิดว่า "หมาขี้เรื้อน...ก็มีหัวใจ"
    หัวใจ...ที่มีความรัก ความอาทร ความห่วงใยลูกจนวินาทีสุดท้าย

    นา...มองในแง่ความรู้สึกของแม่หมา 5 ตัว
    แล้วมันสะท้อนถึง"เด็กใจแตก"ในยุคสมัยใหม่
    ที่มีข่าวคาว...ทิ้งลูกตัวเอง แล้วมันหดหู่

    แต่ว่า...คนทุกคนก็มีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็น...เป็นของตัวเอง
    บทสรุปคงไม่ปรารถนาให้เป็นอย่างนั้น

    สำหรับพิชิตเอง...ในส่วนลึกของจิตใจยังมีความดีงาม
    ซ่อนเร้นอยู่...ไม่ถึงกะใจดำถึงแก่นแท้
    ยังคงมีความเป็นผู้มีจิตใจดีงามมากระตุ้นสติแห่งความโมโหโทโสอยู่

    นาว่า...แม่หมาจากไป
    คงจะลดความห่วงใยลูกบ้างล่ะ

    เพราะอย่างน้อยพิชิตก็ยังดูแลลูกๆหมาต่อไป

    ปล. อ่านแล้วซึ้งตอนแม่หมาเอานมมาให้ลูกค่ะ
    ปล. ภาพประกอบ --> เป็นหมานา..เอ้ย...หมาของนาค่ะ
    บ่แม่นหมาขี้เรื้อนตัวนั้นนะคะ :D หมาของนาน่ารัก รักและหวงเจ้าของคนนี้มากค่ะ
    เพราะถ้ามันไม่รัก มันอดได้กินหนมเลย อิอิ :P อ้อ...มันถามเป็นด้วยล่ะ
    ส่วนถามว่าอะไร...นาก็แปลไม่ออกหรอก อาศัยตอบมั่ว...
    ว่าฟังมันรู้เรื่อง...แต่ดูท่าทางมันจะรู้สึกพอใจในคำตอบทุกครั้งนะคะ อิอิ :D

    --จากคนมีหัวใจรักหมาค่ะ---
    (หมาตัวเองนะ หมาคนอื่นต้องดูนิสัยมันก่อน แห่ะๆ)

    ตอบลบ
  3. ขอบคุณครับ ที่แวะมาเม้นต์กัน

    ครับซึ้งดีครับ อ่านแล้วอดใจไม่ได้ ต้องขอมาแปะไว้ที่จิตใจดีนี้ด้วย

    คุณนา เม้นต์ยาวสมเป็นตัวจริงเลยนะครับ
    ดีครับ อ่านสนุกดี

    ปล ผมอยากเลี้ยงหมา จัง

    ภาสกร

    ตอบลบ