ความรัก...ที่แท้จริง

" สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น ..
.. ความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้ "

ในโลกที่สับสนวุ่นวายนี้จะมีสักกี่คนที่จะรักเราจริง
และมีคนที่เรารักอย่างแท้จริงสักกี่คน

หากเรารู้แล้วว่าคนๆ นั้นคือใคร
อย่าปล่อยให้เวลาที่เหลือผ่านเลยไปโดยไม่ใส่ใจคนๆ นั้น

เรื่องเล่าดีๆ จากอีเมลวันนี้
เป็นเรื่องของผู้ให้ที่ไม่เคยต้องการสิ่งตอบแทน

และเราทุกคนมีผู้ให้คนนี้อยู่ข้างตัวเหมือนกัน
เพียงแต่เราจะหันไปมองหรือเปล่าเท่านั้นเอง

ใครมีเรื่องดีๆ ความรู้สึกดีๆ ส่งผ่านถึงกันทางอีเมลนะคะ

ความรักที่แท้จริง"

เช้าวันหนึ่ง ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

"ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อยได้ไหมคะ" คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น


เมื่อห่อผ้าน้อยๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ
เธอค่อยๆ คลี่ผ้าที่ห่อออก เพื่อมองใบหน้าเล็กๆ



"กรี๊ดดดด..." เธอกรีดร้อง


หมอต้องอุ้มเด็กทารกออกไปอย่างรวดเร็ว

**เด็กทารกที่เกิดมา...ไม่มีใบหู**


และแล้ว กาลเวลาพิสูจน์ว่า
การได้ยินของเจ้าตัวเล็ก ไม่มีปัญหา

ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือ ใบหูที่หายไป
หลายครั้งที่เด็กชายกลับจากโรงเรียน

แล้ววิ่งมาบอกแม่ว่าถูกเพื่อนรังแก
เธอรู้ว่า หัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน

เด็กชายพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า
พวกเด็กตัวโต พวกมันล้อผมว่า

"ไอ้ตัวประหลาด"



จนกระทั่ง เจ้าหนูเติบโตขึ้น หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อนๆ
เขามีพรสวรรค์ ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี และดนตรี



เขาอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น แต่การที่เขาไม่มีใบหู
ทำให้เขาไม่อยากเจอใคร "ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก"

แม่กล่าวด้วยความสงสารลูก
พ่อของเด็กชาย ปรึกษากับหมอประจำครอบครัว

และได้รับข่าวดีจากหมอว่า "ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ
ถ้ามีผู้บริจาค แต่ใครล่ะ จะเสียสละใบหู เพื่อเด็กน้อยคนนี้"



คุณหมอกล่าว จนกระทั่ง 2 ปีผ่านไป
พ่อบอกกับลูกชาย "ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ

พ่อกับแม่ หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่นี่เป็นความลับ"


การผ่าตัดสำเร็จด้วยดี และแล้วคนๆ ใหม่ก็เกิดขึ้น
เขากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน

ในมหาวิทยาลัย จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น
ต่อมาเขาได้แต่งงาน และทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต

วันหนึ่ง ชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อว่า "พ่อครับ ใครเป็นคนมอบใบหูให้ผมมา
ใครช่างให้ผมได้มากมาย แต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาได้เลยสักนิด"



"พ่อไม่เชื่อว่า ลูกจะตอบแทนเขาได้หมดหรอก
เรื่องนี้เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว" พ่อตอบ



หลายปีผ่านไป มันยังคงเป็นความลับ
และแล้ววันหนึ่ง วันที่มืดมิดที่สุด ผ่านเข้ามาในชีวิตของลูกชาย


แม่เขาได้เสียชีวิตลง เขายืนข้างๆ พ่อ ใกล้กับศพของแม่
พ่อเรียกเขา.. "มานี่สิลูก มานั่งใกล้ๆ นี่"

พ่อลูบผมแม่อย่างช้าๆ อย่างนุ่มนวล ผมสีน้ำตาลแดง ถูกเสยขึ้น
จนมองเห็นใบหน้าที่มองดูเหมือนคนนอนหลับ

และแล้ว สิ่งที่ทำให้ลูกชายถึงกับต้องตะลึง ใบหูของแม่หายไป!
แม่ไม่มีใบหู...


"นี่เป็นคำตอบที่ลูกอยากรู้มาตลอดชีวิต" พ่อกระซิบผ่านลูกชาย

"แม่บอกพ่อว่าเธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้" ตั้งแต่วันผ่าตัด แม่ไม่เคยตัดผมอีกเลย

ไม่มีใคร มองเห็นว่าเธอไม่สวยจริงไหม?

"จงจำไว้ สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น
ความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้
ความรัก บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ

ถ้าพรุ่งนี้เราตายไป บริษัทสามารถหาคนมาแทนเราได้ภายในไม่กี่วัน
แต่ครอบครัวเรา ต้องสูญเสีย และคิดถึงเราไปตลอด



เราได้ใช้ชีวิตกับการทำงานมากกว่าครอบครัวหรือเปล่า?
ถ้าใช่ วันนี้คุณยังเริ่มต้นใหม่ได้ ^^"



คัดสรรจาก: Fw เมล์และคอลัมน์ "ฝากไว้ให้คิด":กุลสตรี
ปล. ขอขอบคุณทุกความคิดถึงค่ะ แห่ะๆ ห่างหายไปเพียงอักษร
แต่ใจยังคงความหนาแน่นของความคิดถึงเหมือนเดิมจ๊ะ อิอิ :P